In de rubriek ‘De OpenUp van ..’ vertelt iemand openhartig over zijn leven. Onderwerpen als zingeving, bewustwording, twijfels en inzichten komen voorbij. En hoe speelt psychologie een rol in hun leven? We vragen het in deze aflevering aan Wilma Franchimon, voorzitter College van Bestuur Hogeschool voor de Kunsten Codarts Rotterdam.
Wilma, hoe gaat het met je?
“Het gaat goed met me. Dat meen ik. De tent draait door hier, ook in deze tijden. Ik kan natuurlijk nog op mijn werk zijn, dat maakt wel uit. We zijn een vitale sector als onderwijs. Ik heb ook de hele tijd nog een team om me heen en samen houden we de boel in de lucht. We hebben allemaal een enorme passie en zijn sowieso al gewend om 24/7 bezig te zijn. Ook online moet het onderwijs wel door kunnen gaan.
Daarnaast schrik ik niet bepaald terug van crisissituaties, daar gaan mijn hersens nog sneller van werken. Nu sta ik altijd wel aan, maar in dit soort tijden, met extra uitdagingen, krijg ik juist ook energie om dan alles met elkaar goed te kunnen organiseren. Begrijp me niet verkeerd: deze situatie is vreselijk natuurlijk, maar juist in deze omstandigheden moeten we er niet van terugschrikken om op het scherp van de snede besluiten te nemen. Hoe lastig soms ook. De veiligheid van al onze mensen en studenten staat voorop.
“Ik vind dat we alle tools die we tot onze beschikking hebben, moeten inzetten om iedereen staande en positief te houden.”
We hebben alles goed geregeld met goede protocollen en we zijn er héél snel bij als het nodig is, maar het vraagt wel andere dingen van mensen. Dat is niet makkelijk en het levert ook stress op, zowel onder studenten als docenten en medewerkers. We werken in volle overgave en dat is veel samen en ook veel fysiek, binnen de regels en wat mogelijk is – iets wat voor drempels zorgt. Als er bijvoorbeeld iemand verkouden is en hij of zij komt toch naar Codarts, heb je kans dat hierdoor vervolgens een hele jaargang studenten naar huis moet. Toch lijkt het erop dat we het strak afgekaderd en pro-actief ‘onder controle’ hebben, iedereen doet zijn best. Dat voelt fijn.
Voor onze studenten hebben we hoogwaardige ondersteuningsprogramma Student Life programma, waarmee ze toegang hebben tot onder meer een fysiotherapeut, psycholoog en mental coaches. We voelen hier ook een enorme verantwoordelijkheid. Ik vind dat we alle tools die we tot onze beschikking hebben, moeten inzetten om alles en iedereen staande en positief te houden. Een laagdrempelige uitlaatklep bij goede professionals is zeker nu erg fijn. Vandaar dat OpenUp hier een mooie toevoeging is voor alle staf.”
Waar haal jij voldoening uit in het leven?
“Ik word erg blij als ik met mensen bezig kan zijn, daar ga ik van aan. Ik ben iemand die graag oplossingsgericht denkt en werkt. Ik kan snel schakelen en dan is het geweldig als je dat met een team kan doen om zo samen vooruit te komen.
“Door ambities met elkaar te delen, wordt het altijd beter.”
Ik vind outside-the-box-oplossingen het meest uitdagend en het liefst werk ik met een zo divers mogelijk team. Allemaal anders denkende mensen bij elkaar maakt dat je verder komt, je hebt elkaar nodig om aan te vullen. Hoe kan ik een ander helpen om een stap verder te zetten, of hoe kan een ander mij een stap verder brengen? Daarnaast betrekken we bij vele onderwerpen ook de studenten, zij hebben vaak hele mooie ideeën, niet direct voor de hand liggend. Dat vind ik heel inspirerend om mee bezig te zijn.”
Wanneer heb je voor het laatst gehuild?
“Ik huil niet heel snel, maar bijvoorbeeld afgelopen week was er zo’n moment. We namen afscheid van drie collega’s van de kantine, voor veel studenten de ‘Codarts-moeders’. Vanwege de crisis zijn zij bij hun bedrijf ontslagen. Het was een prachtig afscheid, hoewel met weinig mensen vanwege de regels.
Er waren optredens, filmpjes en enkele speeches, dat ging eigenlijk allemaal heel goed. Totdat er een filmpje kwam waarin we oude beelden zagen van studenten, van happenings in de kantine, maar ook een stuk van een ‘gewone’ dag tijdens de lunch op Kruisplein. Een volle kantine, met muziek, er werd gedanst en pasta gegeten. Ik voelde om me heen en ook bij mezelf een enorme brok in de keel komen. Dit was nog geen acht maanden geleden. Dit was normaal.
Door het verschil met dat moment, van dat afscheid, voelde het ineens als het afscheid van een tijdperk. Een shockmoment. Gelukkig hebben we dit na afloop en dagen erna met elkaar kunnen delen. Er was niemand in de zaal die niet diezelfde emotie had gevoeld.”
Wat doe je zelf als je minder goed in je vel zit?
“Dan ga ik bouwvakken. In dit werk zit ik natuurlijk veel en zeker nu in de situatie met Covid-19. Mijn dagen worden gevuld met veel vergaderingen, zowel fysiek als via zoom. Als ik dan mijn hoofd wil legen, vind ik niets fijners om iets met mijn handen te doen.
“Het is óf dat, óf ik ga de filmserie Lord Of The Rings voor de tachtigste keer kijken.”
Ik ben bijvoorbeeld nu gietvloeren aan het leggen in de badkamer en het toilet. Mijn huis is een wisselend ‘paleis’ (lacht). Mijn partner zegt wel eens: ‘gelukkig is alles weer over te schilderen of over te gietvloeren. Het hoeft niet altijd mijn smaak te zijn, het verandert toch weer’. Het fysiek met mijn handen bezig zijn doet mij heel goed, het is ook creatief en ik kan er ook mijn bouwvakkersmentaliteit in kwijt. Het is óf dat, óf ik ga de filmserie Lord Of The Rings voor de tachtigste keer kijken.”
Hoe kom je tot rust?
“Het mooie van deze baan is, dat het in de kunsthoek zit. Normaal zou iemand kunnen zeggen: ‘ik kom tot rust als ik naar een concert ga’, maar die mogelijkheid heb ik hier al vanaf ‘s morgens 9.00 uur. Als ik een dansvoorstelling wil ervaren, dan ga ik gewoon naar de negende verdieping. Ik kan muziektheater zien, ik kan naar de circuslocatie, dat is allemaal fantastisch.
Dit is met alle nadelen van nu wel echt een enorm voordeel, wij hebben eerder een keuzeprobleem. Ik wil niemand jaloers maken natuurlijk, maar ik koester dit aspect van mijn werk wel. Ik voel een mooi evenwicht.”
Wat is het mooiste advies dat je zelf ooit gehad hebt?
“Dat zijn eigenlijk twee adviezen. Ten eerste zei iemand ooit tegen mij: ‘er is geen probleem zo groot dat niet klein wordt als je er een eind boven gaat hangen’. Dat zeg ik dan ook vaak tegen mensen: bekijk de situatie met afstand, zoom uit. In feite wordt elk probleem dan een kleinere stip.
“Ik wil de dingen doen die goed voelen. Het leven is het waard om te leven.”
Het andere advies stamt uit de periode zo rond 1993 / 1994, toen ik in een jaar tijd maar liefst twaalf mensen heb verloren aan kanker. Sinds die tijd zeg ik regelmatig tegen mezelf en waar gevraagd tegen anderen: ‘You only live once’.
Die uitspraak heeft bij meerdere mensen ervoor gezorgd dat ze andere keuzes in hun leven hebben gemaakt. En dat geldt ook voor mij. Ik ben sowieso niet bang aangelegd, maar ik heb sinds die tijd geen sorry meer gezegd voor de keuzes die ik maak. Uiteraard luister ik naar feedback, dat neem ik mee en dan doe je de dingen die goed voelen, die passen. Het leven is, hoe lastig soms ook, het waard om te leven. En als het in bepaalde periodes, zoals nu, even lastiger is, dan is er niets mis mee om even hulp te vragen. Een luisterend oor. Dat is wat ik zo waardeer bij Codarts, die open deur is er.”
